In ons hospitium gaan we, na ruim dertig jaar, nog steeds uit van de gedachten en de principes van onze oprichters: Rita Plomp en Jan van der Does. Hun doel was: liefdevolle topzorg in de laatste levensfase. Op de foto ziet u (links) Rita Plomp met de schoonzus van (de overleden) Jan van der Does tijdens de viering van ons dertigjarig lustrum.
Het is 1987
Rita Plomp is een jonge chirurg In het Diaconessenhuis in Utrecht. Jan van der Does is een, eveneens jonge, cardioloog in dat ziekenhuis. Zij vinden elkaar in de zorgen die zij hebben over de ontwikkelingen in de ziekenhuizen in die tijd. Na 1945 waren er in de ziekenhuizen steeds meer behandelingen mogelijk geworden. En de meeste artsen vonden dat ze die behandelingen dan ook moesten geven. In die tijd was het zo dat je óf in het ziekenhuis lag, óf naar huis ging. Een tussenweg was er niet. Zolang er nog behandeling mogelijk was bleven mensen in het ziekenhuis. Ook als duidelijk was dat er geen genezing meer mogelijk was. De mensen stierven dan veelal ‘with a tube in every hole!’. Vaak was dat een ontluisterend sterfbed.
In Engeland bestonden al wel hospices. Rond 1990 bezochten Rita en Jan die hospices met als doel ook in ons land een hospitium te starten. Ze hadden daarbij maar één doel: mensen in de laatste fase van hun leven een heel goede verzorging bieden, een verzorging met veel aandacht en liefde. Het ging Rita en Jan er om de palliatieve zorg in Nederland op te bouwen als een erkende manier van verzorgen en behandelen, ook geneeskundig.
Maar ja, dat starten van een hospitium ging natuurlijk niet vanzelf. Het grootste obstakel was het geld. Of liever gezegd: het gebrek eraan. De ziekenfondsen en de particuliere ziektekostenverzekeringen droegen jarenlang niets bij. De oprichting van het eerste hospitium in Nederland was volledig afhankelijk van giften! Een tweede probleem was de huisvesting. Gelukkig boden de zusters van Maria Magdalena Postel in Vleuten ons ruimte aan. Hun klooster werd ons eerste onderkomen.
Maar op een gegeven moment was er behoefte aan meer kamers en ontstonden er plannen voor nieuwbouw. In 2002 werd ons huidige hospitium geopend. Rita Plomp: “Ik ben er nog altijd trots op dat ons hospitium het eerste hospitium in Nederland is, dat als hospitium gebouwd is.”
Ook nu heeft ons hospitium nog steeds hetzelfde doel: mensen in de laatste fase van hun leven een heel goede verzorging bieden, een verzorging met veel aandacht en liefde. Ons hospitium is nog steeds kleinschalig en huiselijk, met een veilige en rustige atmosfeer. Uitgangspunt van de zorg is nog steeds de persoonlijke wens van de gast.
Toos en Ron
In 2011 heeft filmmaker Hans den Hartog een film gemaakt over twee gasten van ons hospitium die een bijzondere band met elkaar kregen. Een groot verschil met de huidige praktijk is dat er gasten waren die veel langer in het hospitium verbleven (4-7 maanden) dan tegenwoordig gebruikelijk is. In die tijd hadden we gasten die in het weekend naar huis gingen of af en toe met familie op pad gingen. Dat komt tegenwoordig ook nog wel voor maar minder. Dit had natuurlijk enorme invloed op de relatie tussen de verzorgenden en de gasten en de gasten onderling. Zo wisten de koks vaak al bij voorbaat precies hoe de gast zijn eten bereid wilde hebben. De film duurt 36 minuten.